സോറി, ഞാൻ വളരെ ബിസിയാണ്

(കഴിഞ്ഞ ലക്കത്തിലെ ‘ഡാഡീ…. എന്നോടൊന്ന് മിണ്ടുമോ?’ എന്ന ലേഖനത്തിന്റെ തുടർച്ച.)

അഭ്യസ്തവിദ്യയായ ഒരു വീട്ടമ്മയാണ് റോസ്‌മേരി. ഉന്നത ഉദ്യോഗസ്ഥയാകാൻ എല്ലാവിധ സാധ്യതയും ഉണ്ടായിരുന്നവൾ. പക്ഷേ, അവൾ ജോലി വേണ്ടെന്നുവച്ചു. കുടുംബത്തിന്റെ നല്ല നടത്തിപ്പിനുവേണ്ടിയും കുട്ടികളെ നന്നായി വളർത്തുന്നതിനുവേണ്ടിയും ഭർത്താവിന് തക്കതായ ശുശ്രൂഷ നല്കുന്നതിനുവേണ്ടിയും മറ്റുമാണ് അവൾ ഇങ്ങനെയൊരു ധീരമായ തീരുമാനം എടുത്തത്. ഭർത്താവ് ജോസുകുട്ടിയും അതിനെ പിൻതാങ്ങി. കുട്ടികൾക്കും വലിയ സന്തോഷം. ആദ്യമാദ്യമെല്ലാം അവളുടെ സമർപ്പണം എല്ലാവരും അംഗീകരിച്ചു. ഈ വീട്ടിൽ എനിക്ക് ചെയ്യാനുള്ള ജോലിയേ ഉള്ളൂ. അതുകൊണ്ട് വേലക്കാരി വേണ്ട; അവൾ പറഞ്ഞു. അവൾ നന്നായിത്തന്നെ കുടുംബം മാനേജ് ചെയ്യുകയും ചെയ്തു.

പക്ഷേ, വീട്ടിൽ വന്നിട്ടും ഭർത്താവ് കമ്പ്യൂട്ടറിന്റെയും ഇന്റർനെറ്റിന്റെയും മുൻപിൽ സദാസമയവും കുത്തിയിരിക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ റോസ്‌മേരി വിഷമത്തിലായി. പിന്നീടത് കിടപ്പറയിൽപോലും ഒന്നിക്കാത്ത ബന്ധമായി മാറി. കുട്ടികളും വഴിതെറ്റി. പ്ലസ്ടു/ഡിഗ്രി വിദ്യാർത്ഥികളായ അവർക്ക് കൈയിലിരിക്കുന്ന മൊബൈലിൽ വിരൽത്തുമ്പിന്റെ ചലനത്തിൽ ഇന്റർനെറ്റിന്റെ സാധ്യതകൾ തെളിഞ്ഞപ്പോൾ അവർ സദാ അതിൽ മുഴുകി. അമ്മയെ മറന്നു. തങ്ങൾക്കാവശ്യമുള്ളതെല്ലാം തക്കസമയത്ത് എത്തിച്ചുതരുന്ന ഒരു ഉപകരണംപോലെയായി അവർക്ക് അമ്മ. ഭക്ഷണമേശയിൽപോലും ഒരു കൈ മൊബൈലിലായിരിക്കും. സ്‌കൂളിലെയോ കോളജിലെയോ എന്തെങ്കിലും കാര്യങ്ങൾ ചോദിച്ചാൽ അവർ എന്തെങ്കിലും ഉത്തരം മനസില്ലാ മനസോടെ തട്ടിമുട്ടി പറയും. കൂടുതൽ ചോദിച്ചാൽ അവർ പറയും, സോറി അമ്മ ഞാനിത്തിരി ബിസിയാണ്.

വീട്ടിലെ പണികളെല്ലാം ഒതുക്കി ഭർത്താവിനോട് എന്തെങ്കിലും മിണ്ടാനായി ബെഡ്‌റൂമിൽ ചെന്നാൽ ഭർത്താവ് കമ്പ്യൂട്ടറിന്റെ മുൻപിലായിരിക്കും. അതിൽനിന്ന് പിന്തിരിപ്പിക്കാനായി റോസ് എന്തെങ്കിലും ചോദിച്ചാൽ ഉടനടി അയാൾ ക്ഷോഭിക്കും. ”നിനക്കെന്താ ബോധമില്ലേ? ഞാനൊരു കാര്യം ചെയ്യുന്നതു കണ്ടില്ലേ? എന്നെ ശല്യപ്പെടുത്തരുത്.” നിങ്ങളെപ്പോഴും ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞാൽ ഞാൻ പിന്നെ ആരോടു മിണ്ടും? റോസ്‌മേരി ചോദിച്ചു. അതുകേട്ടാലെന്നവണ്ണം അയാൾ പറഞ്ഞു, സോറി റോസ്. ഞാനിന്നല്പം ബിസിയാണ്. പറയാനുള്ളത് പിന്നീടെപ്പോഴെങ്കിലും പറയാം.

പല ദിവസങ്ങളിലും ഇതുതന്നെയോ ഇതിനു തുല്യമായ മറ്റെന്തെങ്കിലുമോ ആവർത്തിച്ചപ്പോൾ അവൾ പൊട്ടിത്തെറിച്ചു. അവൾ പറഞ്ഞു: ”നിങ്ങൾ അപ്പനും മക്കളും മനുഷ്യരല്ല, മൃഗങ്ങളാണ്. മൃഗങ്ങളെന്നു ഞാൻ പറയുന്നില്ല. കാരണം മൃഗങ്ങളും ഭക്ഷണം നല്കുന്നവരോട് നന്ദി കാണിക്കും. നിങ്ങൾക്ക് അതുപോലുമില്ല.” വീട്ടിൽ കുടുംബപ്രാർത്ഥനയില്ല. അഥവാ പ്രാർത്ഥിക്കാനിരുന്നാൽത്തന്നെ മറ്റെവിടെയോ മനസാക്കി ആങ്ങിത്തൂങ്ങി എന്തെങ്കിലും ചൊല്ലിക്കൂട്ടും. പ്രാർത്ഥനകൾ ചൊല്ലുന്നത് കേട്ടാലറിയാം മനസ് മറ്റെവിടെയോ ആണെന്ന്. ഊണുമേശയിൽപ്പോലും പരസ്പര ഉരിയാട്ടമില്ല. ന്യൂസ്ചാനൽ ഓൺ ചെയ്തുവച്ചുകൊണ്ടായിരിക്കും ഭക്ഷണം കഴിക്കുക. രുചികരമായി പാകം ചെയ്ത വിഭവങ്ങൾ യാതൊരു പ്രതികരണവുമില്ലാതെ ടി.വിയിലോ മൊബൈലിലോ കണ്ണുനട്ട് കഴിക്കുമ്പോൾ ഉണ്ടാക്കി വിളമ്പിയവൾ ചോദിക്കും, എങ്ങനെയുണ്ട് എന്റെ പുതിയ കോഴിക്കറി? ങ്ഹാ കുഴപ്പമില്ല എന്ന് വേണ്ടും വേണ്ടാക്കി പറയുമ്പോഴും ഒരു ശല്യം ഒഴിവാക്കിയ പ്രതീതിയേ അവരുടെ മുഖത്തുണ്ടാകൂ.

ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ ഭീകരത
ജീവിതത്തിലെ ഒറ്റപ്പെടൽ സഹിക്ക വയ്യാനാവാതെ റോസ് ഒരു കൗൺസിലറെ സമീപിച്ചു. അദ്ദേഹം പ്രതിവിധി പറഞ്ഞുകൊടുത്തു. ആ പ്രതിവിധിയുമായി അവൾ വീട്ടിലെത്തി. പിറ്റേദിവസം പ്രഭാതത്തിലുണർന്ന് ഭർത്താവും കുട്ടികളും ഉണരുംമുൻപേ ആ ദിവസത്തേക്കുവേണ്ട ഭക്ഷണമെല്ലാം പാകം ചെയ്ത് മേശപ്പുറത്ത് വച്ചു. ബെഡ്‌കോഫി കഴിക്കുന്ന സമയത്ത് അത് കിടക്കയിൽ കിട്ടാതെ വന്നപ്പോൾ ജോസുകുട്ടി വിളിച്ചു. റോസ്, കോഫി കൊണ്ടുവരാത്തതെന്തേ? പക്ഷേ, ആ വിളി കേൾക്കാൻ അവിടെ ആരുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.

പക്ഷേ, ഒരു കുറിപ്പ് തലയിണയോട് ചേർത്ത് പിൻചെയ്തിരുന്നു. സോറി, അച്ചായാ ഞാൻ കുർബാനയ്ക്ക് പള്ളിയിൽ പോകുന്നു. ഇന്ന് അമ്മച്ചിയുടെ ആണ്ടാണ്. കോഫി മേശപ്പുറത്ത് ഫ്‌ളാസ്‌ക്കിൽ ഉണ്ട്. പണികൾ തീരാൻ നിന്നതുകൊണ്ട് സമയം പോയി. ഞാനല്പം ബിസിയാണ്. അച്ചായൻ ഫ്‌ളാസ്‌ക്കിൽ നിന്നും കാപ്പിയെടുത്ത് കുടിക്കണേ. ജോസുകുട്ടിക്കത് തീരെ പിടിച്ചില്ല. ബെഡ്‌കോഫി ബെഡിൽ കിട്ടാതെ വന്നപ്പോൾ അയാൾ അസ്വസ്ഥനായി. കുട്ടികൾക്കും കിട്ടി ഒരു കുറിപ്പ്. മക്കളേ, ബെഡ്‌കോഫിയും ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റും മേശപ്പുറത്ത് വച്ചിട്ടുണ്ട്. നന്നായി കഴിക്കണം. അമ്മ അല്പം ബിസിയാണ്.

പള്ളിയിൽ കഴിഞ്ഞുവന്ന റോസ്‌മേരി അകത്തു കയറിയില്ല. അന്നത്തെ ന്യൂസ്‌പേപ്പർ വിടർത്തി വായിച്ചുകൊണ്ട് സിറ്റൗട്ടിലിരുന്നു. തന്റെയൊപ്പം ന്യൂസ്‌പേപ്പർ വായിച്ചുകൊണ്ട് സിറ്റൗട്ടിലിരിക്കുന്ന റോസിനെ ഭർത്താവിന് തീരെ പിടിച്ചില്ല. അയാൾ മുരടനക്കി ശ്രദ്ധ ക്ഷണിച്ചു. അവൾ ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ലെന്നു കണ്ടപ്പോൾ ഇങ്ങനെ ചോദിച്ചു. ഇന്നെന്താ പതിവില്ലാത്ത ഒരു പത്രം വായന? അവൾ പറഞ്ഞു, സോറി അച്ചായാ ഞാൻ സീരിയസായൊരു കാര്യം നോക്കുകയാണ്. സോറി ഞാനല്പം ബിസിയാണ്.

എല്ലാ ദിവസവും സ്‌നേഹത്തോടുകൂടി ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റിന് വിളിച്ചിരുന്ന റോസിന്റെ ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റിനുള്ള ക്ഷണം കിട്ടാതായപ്പോൾ അപ്പനും മക്കളും ചൂടാകാൻ തുടങ്ങി. അയാൾ ചോദിച്ചു, റോസേ എന്തൊരിരിപ്പാണിത്. സമയം എന്തായെന്നറിയാമോ? മക്കൾ ചോദിച്ചു, അമ്മയ്ക്ക് പത്രം ഞങ്ങൾ പോയിട്ട് വായിച്ചാൽ പോരേ. അവൾ ഇരുന്ന ഇരുപ്പിൽ പറഞ്ഞു, അച്ചായാ, മക്കളേ, സോറി. ഞാനല്പം തിരക്കിട്ടൊരു ന്യൂസ് നോക്കുകയാണ്. ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റ് മേശപ്പുറത്തുണ്ടല്ലോ. അന്നാദ്യമായി അവർ അമ്മയുടെ പരിചരണം കൂടാതെ ഭക്ഷണം കഴിച്ചു. പോകാൻ നേരം അവർ ചോദിച്ചു, അമ്മേ ടിഫിൻ? ഇന്നലെ വൃത്തിയാക്കാതെ കൊണ്ടുവന്ന ടിഫിൻബോക്‌സുകൾ വൃത്തിയാക്കിയിട്ടില്ല. മക്കളത് വൃത്തിയാക്കി ഭക്ഷണം എടുത്തുകൊണ്ടുപോകൂ. എനിക്ക് നല്ല ക്ഷീണം തോന്നുന്നു. ഞാനൊന്ന് കിടക്കട്ടെ. അവൾ ബെഡിലേക്ക് ചരിഞ്ഞു. അവർ പരസ്പരം നോക്കി. വാടാ നമുക്ക് കാന്റീനിൽനിന്ന് കഴിക്കാം. അവരുടെ ജീവിതത്തിലെ ആദ്യത്തെ കാന്റീൻഭക്ഷണം.
റോസേ ഇന്നെനിക്ക് കൊണ്ടുപോകേണ്ട ഷർട്ട് ഏതാണ്? ജോസുകുട്ടി ചോദിച്ചു. ഇന്നലെ ഞാൻ അല്പം ബിസി ആയിരുന്നു. അയൺ ചെയ്തിട്ടില്ല. ഇന്നെനിക്ക് ക്ഷീണമാണ്. അച്ചായനൊന്ന് അയൺ ചെയ്‌തെടുക്കൂലേ? ജോസുകുട്ടിക്ക് ദേഷ്യം വന്നു. പക്ഷേ. അയാൾ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. സുഖമില്ല എന്ന് പറയുന്നവളോട് കയർക്കാനാവുമോ?

അയാൾ തിടുക്കത്തിൽ അയൺ ചെയ്ത് ഡ്രസ് ധരിച്ചു. പക്ഷേ, ഒരു പ്രശ്‌നം ടൈ കാണാനില്ല. അയാൾ വീണ്ടും വിളിച്ചു, റോസേ എന്റെ ടൈ എവിടെ? ഓ, അച്ചായാ ഞാനതു ശ്രദ്ധിച്ചില്ല. ഇന്നലെ ഞാനല്പം ബിസിയായിരുന്നതുകൊണ്ട് അച്ചായൻ ടൈ എവിടെയാണ് ഊരിയിട്ടതെന്ന് മറന്നുപോയി. അച്ചായൻ ഒന്ന് തപ്പുമോ? അയാൾക്ക് ദേഷ്യം ഇരട്ടിച്ചു. പക്ഷേ, ഒന്നും പറയാനാവില്ലല്ലോ. വയ്യാ എന്നു പറഞ്ഞു കിടക്കുന്നവളോട് എന്തു പറയാൻ. അയാൾ പലയിടത്തും തപ്പി, പക്ഷേ കിട്ടിയില്ല. അയാൾ റോസിനോട് ചൂടായിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു, നിനക്കറിയാമോ അന്താരാഷ്ട്ര നിലവാരമുള്ള ഒരു വലിയ സ്ഥാപനത്തിലെ എം.ഡിയാണ് ഞാൻ. ടൈ കെട്ടാതെ ഞാനെങ്ങനെ ഓഫിസിൽ പോകും? എന്റെ കീഴിലുള്ള ഓഫിസേഴ്‌സും ക്ലർക്കുമാരുമെല്ലാം ടൈ കെട്ടിവരുമ്പോൾ എം.ഡിയായ ഞാൻ അതില്ലാതെ പോയാൽ എത്ര നാണക്കേടാണ്. അവൾക്ക് അനുകമ്പ തോന്നി. വേച്ചുവേച്ച് എന്നവണ്ണം എഴുന്നേറ്റുപോയി ടൈ തപ്പി കണ്ടുപിടിച്ച് കൊടുത്തു. അപ്പോഴേക്കും സമയം വൈകി. അതിന്റെ ദേഷ്യമായി റോസിനോട്. വാച്ചിൽ നോക്കി അക്ഷമനായിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു. ദേ സമയം ഇത്രത്തോളമായി.

അന്ന് ഓഫിസിൽവച്ച് അയാൾ ആരോടൊക്കെയോ ചൂടായി, ആരോടൊക്കെയോ പൊട്ടിത്തെറിച്ചു. ദേഷ്യം മുഴുവൻ റോസിനോടായിരുന്നു. എല്ലാ ദിവസവും എട്ടുമണി കഴിഞ്ഞ് വീട്ടിലെത്തിയിരുന്ന അയാൾ അന്ന് അഞ്ചുമണി കഴിഞ്ഞപ്പോൾത്തന്നെ ഓഫിസിൽനിന്നും ഇറങ്ങി. മക്കൾ വന്നുകയറിയപ്പോൾത്തന്നെ അയാളും വന്നു. റോസ് ഉടനെ ഭർത്താവിനും മക്കൾക്കും ചായ എടുത്തു. കഴിക്കാൻ ബിസ്‌ക്കറ്റും. ഒരു ക്ഷമാപണത്തോടെ റോസ് പറഞ്ഞു. സ്‌നാക്‌സൊന്നും ഉണ്ടാക്കാൻ പറ്റിയില്ല. ക്ഷീണം മാറിയപ്പോൾ ഉച്ചകഴിഞ്ഞ് ഞാൻ ഒരു കുക്കിംഗ് ക്ലാസിൽ പങ്കെടുക്കാൻ പോയി. നേരം വൈകിയതുകൊണ്ട് ഞാനല്പം ബിസിയായിപ്പോയി. സ്‌നാക്‌സ് ഉണ്ടാക്കാൻ സമയം കിട്ടിയില്ല. അയാൾക്ക് റോസിനോട് ഉള്ളിലുള്ള ദേഷ്യം ഇരട്ടിയായി. പൊട്ടിത്തെറിച്ചുകൊണ്ട് ജോസുകുട്ടി ചോദിച്ചു, നീയെന്താ കളിയാക്കുകയാണോ എന്നെ. രാവിലെ മുതൽ നീ പറയുന്നതാണല്ലോ ബിസി ബിസി ബിസി എന്ന്. എന്തു ബിസി? എവിടുത്തെ ബിസി? നിനക്കിവിടെ മറ്റെന്താ പണി? മല മറിക്കാനൊന്നും പോകേണ്ടതില്ലല്ലോ. തിന്നുകുടിച്ച് സുഖമായി ഇവിടെ കഴിഞ്ഞാൽ പോരേ? ഇനിമേലിൽ എന്നോട് ബിസി എന്നൊരു വാക്ക് മിണ്ടിപ്പോകരുത്. മക്കളും അതു ശരിവച്ചു.

ശാന്തത കൈവിടാതെ റോസ്‌മേരി ഭർത്താവിന്റെയും മക്കളുടെയും അടുത്തിരുന്നു. അവൾ ചോദിച്ചു, അല്ല അച്ചായാ നിങ്ങളിപ്പോൾ എന്തിനാണ് ദേഷ്യപ്പെട്ടത്? നിങ്ങൾ രണ്ടുകൂട്ടരും അതായത് അപ്പനും മക്കളും എല്ലാ ദിവസവും പലവട്ടം എന്നോട് പറയുന്ന ബിസി എന്ന ഒരു വാക്ക് ഒരു ദിവസംമാത്രം ഞാൻ കുറച്ചുപ്രാവശ്യം പറഞ്ഞപ്പോഴേക്കും നിങ്ങൾ അസ്വസ്ഥരായി പൊട്ടിത്തെറിച്ചു. ഇത് എല്ലാ ദിവസവും പലവട്ടം കേൾക്കുന്ന എന്നെക്കുറിച്ച് നിങ്ങളെന്താ ഒരു നിമിഷംപോലും ചിന്തിക്കാത്തത്? അതിരാവിലെ അഞ്ചുമണിക്ക് എഴുന്നേല്ക്കുന്നവളാണ് ഞാൻ. രാത്രി പത്തുമണിവരെ നിങ്ങൾ അപ്പനും മക്കൾക്കുംവേണ്ടി ഉരുകിത്തീരുന്നതാണ് എന്റെ ജീവിതം.

ഉച്ചയ്ക്ക് അരമണിക്കൂർ റെസ്റ്റെടുക്കുന്നതൊഴിച്ച് ബാക്കി മുഴുവൻ സമയവും അപ്പനും മക്കൾക്കും ഈ വീടിനുംവേണ്ടി ജീവിക്കുന്നവളാണ് ഞാൻ. ഫ്‌ളാസ്‌ക്കിൽ എടുത്തുവച്ചിരിക്കുന്ന കാപ്പി വിളമ്പിക്കിട്ടിയില്ല എന്ന കാരണത്താൽ കുടിക്കാൻ മടിച്ചവരാണ് നിങ്ങൾ മൂന്നുപേരും. എനിക്ക് മനസിലായി ഞാനാണ് നിങ്ങളെ ചീത്തയാക്കിയതെന്ന്. വീടിനും കുടുംബത്തിനുംവേണ്ടി റെസ്റ്റില്ലാതെ അധ്വാനിക്കുന്ന ഞാൻ വൈകുന്നേരമാകുമ്പോൾ കാത്തിരിക്കുന്നത് നിങ്ങളുടെ തിരിച്ചുവരവിനുവേണ്ടിയാണ്. എന്തെങ്കിലും ഒരു വാക്ക് മിണ്ടിക്കൂടേ നിങ്ങൾക്ക് മൂന്നുപേർക്കും. ഞാൻ ചോദിക്കുന്ന ചോദ്യങ്ങൾക്കുപോലും നിങ്ങൾ മൂന്നുപേരും പലപ്പോഴും ഉത്തരം തരാറില്ല. അമ്മേ ഞാൻ ബിസിയാണ് എന്ന് മക്കളും റോസേ ഞാൻ ബിസിയാണ്, ഇന്റർഫിയർ ചെയ്യരുത് എന്ന് അച്ചായനും കമ്പ്യൂട്ടറിന്റെയും ഇന്റർനെറ്റിന്റെയും മൊബൈലിന്റെയും മുൻപിലിരുന്ന് പറയുന്നു.

വാട്‌സാപ്പും ഫെയിസ്ബുക്കും ചാറ്റിങ്ങും എല്ലാം എനിക്കുമാകാം. ഞാനും തുടങ്ങാം ഈ പണി. ഈ വീട്ടിൽ ഞാനെന്ന ഒരു വ്യക്തി മനുഷ്യസഹജമായ വികാരങ്ങളോടെ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നുപോലും ചിന്തിക്കാതെയാണ് നിങ്ങളുടെ മൂന്നുപേരുടെയും പോക്ക്. നിങ്ങളുടെ ഓരോരുത്തരുടെയും ടേസ്റ്റനുസരിച്ച് ഞാൻ ഉണ്ടാക്കിവയ്ക്കുന്ന ഭക്ഷണസാധനങ്ങൾ കഴിച്ചിട്ട് കൊള്ളാം, നന്നായിരിക്കുന്നു എന്നൊരു വാക്കുപോലും പറയാൻ നിങ്ങൾക്ക് കഴിയാതെ പോകുന്നു. കാരണം, ഭക്ഷണമേശയിൽ നിങ്ങളുടെ കണ്ണുകൾ ന്യൂസ്ചാനലിന്റെ മുൻപിലാണല്ലോ. ഇന്നെനിക്ക് വയ്യ എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് അമ്മയ്‌ക്കെന്തുപറ്റി, ഡോക്ടറെ കാണണമോ എന്ന് മക്കളോ അച്ചായനോ ചോദിച്ചില്ല.

നിങ്ങൾക്ക് കിട്ടാതെപോയ ശുശ്രൂഷകളുടെ പേരിലുള്ള അസംതൃപ്തി മാത്രമായിരുന്നു നിങ്ങളുടെ മുഖത്തും വാക്കുകളിലും. ഞാനും ഒരു മനുഷ്യസ്ത്രീയാണ്. എനിക്കും വേണം സ്‌നേഹവും പരിഗണനയുമെല്ലാം. രാത്രിയിൽ പണിയെല്ലാം ഒതുക്കി ഒരിത്തിരിനേരം നിങ്ങളോടു സംസാരിക്കാം എന്നോർത്ത് ഓടിയെത്തുമ്പോൾ കമ്പ്യൂട്ടറിന്റെ മുൻപിൽ നിങ്ങളെന്നും ബിസിയായിരിക്കും. നിങ്ങൾ വലിയൊരു സ്ഥാപനത്തിന്റെ എം.ഡിയാണെന്ന് ഞാൻ നന്നായറിയുന്നു. പക്ഷേ, ഞാൻ ഒരു ഭാര്യയാണെന്നും അമ്മയാണെന്നും ഭാര്യയുടെയും അമ്മയുടെയും വികാരങ്ങളുള്ള ഒരു മനുഷ്യസ്ത്രീയാണെന്ന് നിങ്ങളും അറിയണം.
ഒത്തിരി വേണ്ട, ഒരിത്തിരി നേരം അതായത് ഒരു പത്തുമിനിട്ട് സമയമെങ്കിലും എന്നോടെന്തെങ്കിലും സംസാരിച്ചിട്ട് അച്ചായന് കമ്പ്യൂട്ടറിന്റെ മുൻപിൽ ഇരുന്നുകൂടേ? ഭക്ഷണമേശയിലെങ്കിലും നാട്ടുകാര്യമറിയാൻ ന്യൂസ്ചാനൽ വയ്ക്കാതെ വീട്ടുകാര്യവും കൊച്ചുവർത്തമാനവും പറഞ്ഞുകൂടെ? എനിക്കിനി ഈ രീതിയിൽ അധികം മുൻപോട്ടു പോകാനാവില്ല. എന്നെ വല്ല മാനസികരോഗാശുപത്രിയിലും കൊണ്ടുപോകേണ്ടിവരും. കാരണം നിങ്ങളുടെ കമ്പ്യൂട്ടറും മക്കളുടെ മൊബൈലും ഇവിടുത്തെ ടി.വിയുമൊക്കെ തല്ലിപ്പൊളിക്കണമെന്ന് പലവട്ടം എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. ഈ രീതിയിൽ പോയാൽ അത് സംഭവിച്ചെന്നുമിരിക്കും; റോസ് പറഞ്ഞുനിർത്തി. ആ പങ്കുവയ്ക്കൽ അവരുടെ ജീവിതത്തിൽ നിർണായകമായ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തി. ജോസുകുട്ടി ഒന്നും മിണ്ടാതെ റോസ് പറയുന്നതുകേട്ട് തരിച്ചിരുന്നു. അവർ ഒന്നിച്ച് റോസ്‌മേരിയെ സഹായിച്ച കൗൺസിലറെ പോയി കണ്ടു. ഇന്നാ കുടുംബം സന്തോഷത്തോടെ ജീവിക്കുന്നു.

ഉദ്യോഗസ്ഥരായ വീട്ടമ്മമാർ സഹിക്കുന്നത് മുകളിൽ കണ്ടതിൽ വളരെ കൂടുതലാണ്. രാവിലെ നാലുമണിക്ക് ഉദിക്കുന്ന അവരുടെ സൂര്യൻ അസ്തമിക്കുന്നത് മിക്കവാറും പതിനൊന്ന് മണിക്കാണ്. ചിലരുടേത് പന്ത്രണ്ട് മണിക്കും. രാത്രിയിൽ ജോലിയെല്ലാം ഒതുക്കി അവർ കിടപ്പറയിലേക്ക് ഓടിച്ചെല്ലുന്നത് ശാരീരികസംതൃപ്തിയൊന്നും പ്രതീക്ഷിച്ചുകൊണ്ടേയല്ല. പിന്നെയോ തന്റെ അല്ലലും അലച്ചിലും പ്രതീക്ഷകളും നൊമ്പരങ്ങളുമൊക്കെ ഒരല്പസമയം ഭർത്താവുമൊന്നിച്ച് പങ്കുവയ്ക്കണം എന്നോർത്തുമാത്രമാണ്. പക്ഷേ, പല ഭർത്താക്കന്മാരും ആ സമയത്ത് ഉറങ്ങിക്കഴിയും. ഉറങ്ങാത്തവർക്കാവശ്യം ഒരു പങ്കുവയ്ക്കലല്ല. മറ്റു പലതുമായിരിക്കും.

”എനിക്ക് മറ്റൊന്നും വേണ്ട, എന്നോടൊരിത്തിരി മിണ്ടിയാൽ മാത്രം മതിയെന്ന്” വിലപിക്കുന്ന അനേക വീട്ടമ്മമാർ ഉദ്യോഗസ്ഥരും ഉദ്യോഗരഹിതരും ആയവരെ എനിക്ക് പരിചയമുണ്ട്. കുടുംബത്തിനുവേണ്ടി ഇരട്ടിഭാരം വഹിക്കുന്നവരായ അവർക്ക് നിലനില്ക്കാനും ശക്തി പ്രാപിക്കാനും ഇത്തിരി സ്‌നേഹവും ഇത്തിരി കരുതലും ഇത്തിരി ധാരണയും ഷെയർ ചെയ്യാൻ ഇത്തിരി സമയവുമെല്ലാം ഭർത്താക്കന്മാർ കൊടുത്തേ മതിയാവൂ. അല്ലെങ്കിൽ പൊൻമുട്ടയിടുന്ന താറാവിനെ കൊന്നുതിന്നുന്ന അനുഭവമായിരിക്കും ഉണ്ടാവുക.

ദൈവവും മനുഷ്യനും തമ്മിൽ ഇടമുറിയാത്ത ബന്ധം നിലനിർത്താനും അതുവഴി മനുഷ്യൻ അനുഗ്രഹിക്കപ്പെടാനും മനുഷ്യനും മനുഷ്യനും തമ്മിൽ സുഖകരമായ ധാരണയും ബന്ധവും നിലനിർത്തിക്കൊണ്ടുപോകാനുംവേണ്ടി ദൈവം സാബത്തുകളെ സ്ഥാപിച്ചു. ഇത് ദൈവവും മനുഷ്യനും തമ്മിലുള്ള നല്ല ബന്ധത്തിനുവേണ്ടി മാത്രമാണെന്നാണ് നമ്മളിൽ പലരും ധരിച്ചിരിക്കുന്നത്. പക്ഷേ, അതങ്ങനെയല്ല. മനുഷ്യനും മനുഷ്യനും തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തിലും സാബത്തുകൾ വേണം. മനുഷ്യൻ മനുഷ്യനെ അറിയാൻ, പങ്കുവയ്ക്കാൻ, പരസ്പരം താങ്ങാൻ, ഒരു മനസോടെ മുന്നോട്ടുപോകാൻ സാബത്തുകൾ വേണം. എങ്കിൽ മാത്രമേ ദൈവമനുഷ്യബന്ധത്തിലൂടെ മനുഷ്യൻ അനുഗ്രഹിക്കപ്പെട്ടു എന്ന് പറയാൻ കഴിയൂ. അതില്ലാതെ വന്നാൽ എന്തുപറ്റും? വചനങ്ങൾ പറയുന്നു: ”നിന്റെതന്നെ ദുഷ്ടതയായിരിക്കും നിന്നെ ശിക്ഷിക്കുക; നിന്റെ അവിശ്വസ്തതയായിരിക്കും നിന്നെ കുറ്റം വിധിക്കുക. നിന്റെ കർത്താവായ ദൈവത്തെ ഉപേക്ഷിക്കുന്നത് എത്ര ദോഷകരവും കയ്പുനിറഞ്ഞതുമാണെന്ന് നീ അനുഭവിച്ചറിയും. എന്നെക്കുറിച്ചുള്ള ഭയം നിന്നിലില്ല എന്ന് സൈന്യങ്ങളുടെ കർത്താവായ ദൈവം അരുളിച്ചെയ്യുന്നു” (ജറെമിയ 2:19).

ഡാഡീ എന്നോട് ഒന്നു മിണ്ടാമോ എന്നു ചോദിക്കുന്ന അഞ്ജുമാരും എന്നോട് ഒരിത്തിരിനേരം മിണ്ടിക്കൂടെ എന്ന് ചോദിക്കുന്ന ഭാര്യമാരും മക്കളേ, നിങ്ങൾ വല്ലപ്പോഴുമെങ്കിലും അപ്പാ, അമ്മേ എന്ന് വിളിക്ക് എന്ന് യാചിക്കുന്ന വല്യപ്പന്മാരും വല്യമ്മച്ചിമാരുമെല്ലാം നമ്മുടെയിടയിൽത്തന്നെയുണ്ട്. അവരെ തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടും അവർക്കർഹമായ സ്‌നേഹം പകർന്നു കൊടുക്കാൻ നാം തയാറായില്ലെങ്കിൽ നാം ചെയ്യുന്നത് തെറ്റുതന്നെയാണ്. ‘ചെയ്യേണ്ട നന്മ എന്താണെന്നറിഞ്ഞിട്ടും അതു ചെയ്യാത്തവൻ പാപം ചെയ്യുന്നു’ എന്ന തിരുവചനം നമ്മെ തിരിച്ചറിവിലേക്കും അനുതാപത്തിലേക്കും നയിക്കട്ടെ.
ദൈവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവിൽ അവർക്കു തെറ്റുപറ്റിയെന്നു മാത്രമല്ല, സംഘർഷത്തിൽ ജീവിക്കുന്ന അവർ ആ വലിയ തിന്മകളെ സമാധാനമെന്നു വിളിക്കുകയും ചെയ്തു (ജ്ഞാനം 14:22). ദൈവവും മനുഷ്യനും തമ്മിലും മനുഷ്യനും മനുഷ്യനും തമ്മിലുമുള്ള ബന്ധങ്ങൾ ശിഥിലമാക്കത്തക്കവിധത്തിൽ മാധ്യമസംസ്‌കാരം മാരകമായ കാൻസർപോലെ പടർന്നു വ്യാപിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഈ കാലഘട്ടത്തിൽ ടി.വി, ഇന്റർനെറ്റ്, മൊബൈൽ തുടങ്ങിയ മാധ്യമങ്ങളെ നിർത്തേണ്ടിടത്തു നിർത്തുവാനുള്ള ഉൾക്കാഴ്ചയും വിവേകവും ലഭിക്കുവാൻവേണ്ടി നമുക്ക് പരിശുദ്ധാത്മാവായ ദൈവത്തോട് പ്രാർത്ഥിക്കാം.